کاردرمانی برای نشستن کودک

کاردرمانی برای نشستن کودک ، آیا علت دیر نشستن کودک را می ‌دانید؟ تا چه اندازه با خدمات کاردرمانی برای نشستن کودک آشنا هستید؟ معمولا کودکان از سنین چهار تا شش ماهگی می‌توانند به کمک والدین خود بنشینند. از سن نه ماهگی به بعد هم بدون نیاز به کمک کسی می‌نشینند. اما بعضی از کودکان چنین توانایی را ندارند. در این موارد لازم است تا از متخصصین کاردرمانی کمک گرفته شود. خدمات کاردرمانی در نارمک به این کودکان کمک می‌کند تا مهارت نشستن مستقل را به دست آورند. اگر شما هم کودکی دارید که نمی‌تواند بنشیند، پیشنهاد می‌کنیم ازخدمات این مرکز کاردرمانی استفاده کنید.

فرایند نشستن کودک

فرایند نشستن یکی از مراحل رشدی کودکان است که از 4 ماهگی آغاز می‌شود. معمولا کودک از این سن می‌تواند با کمک پدر و مادر خود بنشیند. به مرور زمان و رسیدن به 9 ماهگی، کودک توانایی نشستن مستقل را پیدا می‌کند. یعنی بدون کمک دیگران یا تکیه دادن به اجسام می‌تواند بنشیند. در این حالت کودک برای حفظ تعادل خود نیازی به استفاده از دست‌ها ندارد.

نشستن مستقل کودک یک مهارت مهم است که باعث راحت‌تر شدن زندگی والدین هم می‌شود. در این شرایط کودک، بزرگتر و قوی‌تر می‌شود و والدین می‌توانند در هنگام پوشاندن لباس، بازی کردن و… او را روی زمین بگذارند. هنگامی که کودک روی زمین می‌نشیند، به دنبال کشف محیط اطراف است. او از اینکه می‌تواند از دست و چشم خود برای بازی و کشف محیط استفاده کند، بسیار خوشحال است. در این وضعیت به راحتی اسباب بازی خود را برمی‌دارد و به دنبال چهره های آشنا می‌گردد.

باید به این نکته توجه داشت که روند رشد همه کودکان با سرعت یکسان پیش نمی‌رود. هر یک از کودکان با سرعت خاصی رشد می‌کنند. در مورد کودکانی که سرعت رشد کمتری دارند می‌توان با انجام برخی تکنیک ها این مشکل را رفع کرد. چرا که اگر میزان عقب ماندگی رشد کودک زیاد شود، نشانگر وجود مشکل است. مشکلی که ممکن است به سادگی حل شود یا اینکه راه حل سختی داشته باشد. بهترین کار این است که روند رشد و تکامل کودک را تحت نظر بگیرید و در صورت بروز مشکل، فورا برای رفع آن اقدام کنید.

علائم اولیه رشد حرکتی در کودکان

معمولا علائم اولیه رشد حرکتی کودک در قسمت سر مشاهده می‌شود. کودک می‌تواند در حالت خوابیدن به پشت یا روی شکم، سر خود را حرکت دهد. به مرور زمان و با افزایش سن، کودک توانایی حرکت دست را نیز به دست می‌آورد. یک نوزاد تازه متولد شده به طور متوسط 50 سانتی‌متر طول و 3.5 کیلوگرم وزن دارد. چشمان درشت، بینی کوچک، چانه شکاف‌دار و گونه‌های برجسته از دیگر ویژگی‌های این نوزاد هستند. این لحظه، نقطه آغاز رشد فیزیکی، شناختی، روانی و اجتماعی او است.

رشد حرکتی کودک از زمان تولد تا 5 سالگی

– یک ماهگی

کودک یک ماهه بسیار کنجکاو است و اگر او را به پشت روی زمین بخوابانید، سر خود را به سمت نور می‌چرخاند. یکی دیگر از ویژگی‌های این کودک، حرکت پاها در هوا است. در مواقعی که او را روی شکم می‌خوابانید، سر خود را بالا می‌آورد و به اطراف تکان می‌دهد. مقدار خواب کودک در یک ماهگی بسیار زیاد است.

– دو ماهگی

کودک دو ماهه زمانی که به پشت خوابانده می‌شود، سر را به طرفین حرکت می‌دهد. او می‌تواند اشیا و نور را با چشمان خود دنبال کند. میزان خواب کودک دو ماهه نسبت به کودک یک ماهه کمتر است. این کودک به هوا لگد می‌زند. معمولا نمی‌تواند سر خود را وسط نگه دارد. بنابراین سر خود را به یک سمت خم می‌کند. اگر او را روی شکم بخوابانید، سر خود را بالا می‌آورد، به طوری که زاویه آن با افق 45-30 درجه باشد.

– سه ماهگی

اگر کودک سه ماهه خود را به پشت بخوابانید، مشاهده می‌کنید که دستان خود را روی شکم می‌آورد. او می‌خواهد بدن خود را کشف کند. در این سن، قدرت کودک بیشتر می‌شود و می‌تواند سر خود را وسط نگه دارد. علاوه براین، برای دیدن شکم خود، گردن را خم می‌کند. معمولا کودک در این سن، دست‌های خود را به صورت باز قرار می‌دهد. به راحتی جغجغه خود را در دست می‌گیرد؛ اما نمی‌داند چه کاری باید انجام دهد.

اگر او را روی شکم بخوابانید، سر خود را به سمت بالا می‌آورد. به طوری که زاویه سر با افق 60-45 درجه باشد. او در این سن به کمک دست‌ها بدن خود را بالا می‌کشد. البته این کار را به مدت چند ثانیه می‌تواند انجام دهد. کودک سه ماهه شما می‌تواند سر خود را در قسمت وسط شکم نگه دارد و در برخی مواقع به صورت اتفاقی آن را از روی شکم به پشت بیندازد.

– چهار ماهگی

یک کودک چهار ماهه با دستان خود بازی می‌کند و می‌تواند سر خود را به همه جهات حرکت دهد. زانوهای این کودک با هم تماس پیدا می‌کنند. او به کمک دو دست خود می‌تواند اشیا را از قسمت طول بگیرد. کودک 4 ماهه شما قادر است تا هر چیزی را در دهانش بگذارد. او پاهای خود را به داخل شکم خم می‌کند و به پهلو می‌چرخد؛ اما توانایی چرخش کامل و قرارگیری روی شکم را ندارد. در مواقعی که کودک را روی شکم می‌خوابانید، خود را کمی از زمین بلند می‌کند. او می‌تواند سر خود را با زاویه 90 درجه نسبت به افق نگه دارد. در مواقعی که سر خود را بیش از حد به سمت عقب می‌چرخاند، می‌تواند به عقب حرکت کند.

– پنج ماهگی

اگر کودکی که در سن 5 ماهگی است را به پشت بخوابانید، می‌بینید که پاهای خود را وارد دهان می‌کند. این کودک به پهلو می‌چرخد و محکم اشیا را در دستان خود می‌گیرد. در برخی مواقع، لگن خود را بالا می‌آورد و از زمین جدا می‌کند. در حالتی که روی شکم خوابیده باشد، سر خود را بالا نگه می‌دارد. او تلاش می‌کند تا بدن خود را به کمک دست‌ها بالا بکشد. یکی دیگر از توانایی‌های کودک 5 ماهه این است که به چپ و راست تکان می‌خورد.

اگر کودک شما وارد 5 ماهگی شده است، توانایی چرخش دارد. در صورتی که او را به پشت بخوابانید می‌چرخد و روی شکم می‌خوابد. البته این اتفاق ارادی نیست. کودک در این سن با کمک والدین می‌نشیند و برای چند ثانیه وضعیت خود را حفظ می‌کند. سپس دست‌های خود را به سمت جلو می‌کشد.

– شش ماهگی

قدرت حرکتی یک کودک 6 ماهه به حدی است که اگر به پشت بخوابانید می‌تواند به روی شکم بچرخد. او بیشتر دوست دارد تا روی شکم خود بخوابد. روی یک دست خود تکیه می‌دهد و با دست دیگر تلاش می‌کند تا اشیا را بگیرد. کودک در شش ماهگی توانایی چرخش و وارونه شدن را دارد. علاوه بر این می‌تواند به سمت پهلو بخوابد و در این شرایط بازی کند. اگر کودک 6 ماهه ای داشته باشید، می‌بینید که تلاش می‌کند تا با یک دست خود یا به کمک دیگران بنشیند. در این حالت ممکن است کودک شما بارها به سمت پشت یا پهلو بیفتد.

– هفت ماهگی

زمانی که کودک به 7 ماهگی می‌رسد، بیشتر حرکت می‌کند. او کنجکاو است و به دنبال کشف محیط اطراف می‌باشد. در این سن دوست دارد تا بیشتر روی شکم بخوابد و شروع به خزیدن و حرکت کند. یک کودک 7 ماهه می‌تواند بدون کمک دیگران بنشیند و بازی کند. بعضی کودکان هفت ماهه به صورت چهار دست و پا راه می‌روند.

– هشت ماهگی

کودکان در هشت ماهگی تمایلی ندارند تا به پشت بخوابند. بیشتر دوست دارند تا بنشینند یا چهار دست و پا حرکت کنند. یک کودک 8 ماهه دوست دارد تا بنشیند. به همین علت کمتر از سن7 ماهگی روی شکم می‌خوابد و بازی می‌کند. معمولا چهار دست و پا راه رفتن کودکان از هشت ماهگی آغاز می‌شود. ابتدا می‌نشیند و پاهای خود را دراز می‌کند. سپس به حالت چهار دست و پا درمی‌آید.

یک کودک 8 ماهه به صورت آگاهانه می‌تواند اشیا را در دست بگیرد و از یک دست به دست دیگر خود انتقال بدهد. علاوه براین می‌تواند اجسام را روی سطح بیندازد. با کمک گرفتن از مبل و صندلی می‌ایستد. بعضی از کودکان در این سن تلاش می‌کنند تا از چهارپله یا راه‌پله بالا بروند. چنین کودکانی بدون اینکه متوجه خطرات باشند، این کار را انجام می‌دهند. به همین علت والدین باید بیشتر مراقب کودک 8 ماهه خود باشند.

– 9 ماهگی

معمولا همه کودکان در 9 ماهگی فعالیت ‌های مشابهی انجام نمی‌دهند. حتی کودکانی که توانایی‌های یکسانی دارند هم فعالیت‌های مختلفی انجام می‌دهند. چهار دست و پا راه رفتن در کودک نه ماهه یک امر طبیعی است. مانند کودکان 8 ماهه قدرت بالا رفتن از چهارپایه یا راه‌پله را دارند؛ اما همچنان به خطرات آگاه نیستند. یک کودک نه ماهه با کمک گرفتن از وسایلی که در خانه وجود دارد، می‌ایستد و شروع به دویدن می‌کند. به کمک دست‌های خود تعادل بدن را حفظ می‌کند. او به مرور زمان یاد می‌گیرد که از حالت ایستاده به حالت نشسته درآید. بدون اینکه تعادل خود را از دست بدهد.

برخی مواقع کودکان در نه ماهگی به صورت حرف w می‌نشینند. اگر چند مرتبه این اتفاق بیفتد طبیعی است؛ اما زیاد نشستن به این شکل می‌تواند مشکلاتی برای کودک به وجود آورد. ممکن است چرخش بیش از اندازه استخوان ران و در برخی موارد ناپایداری مفصل زانو برای کودک رخ ‌دهد. اگر کودک شما هم به این شکل می‌نشیند، پاهای او را به سمت جلو دراز کنید. این کار باعث اصلاح نحوه نشستن کودک می‌شود.

– 10 تا 11 ماهگی

فعالیت‌های کودک در این سن تغییر می‌کند. علاقه به پر و خالی کردن ظرف‌ها و تغییر اسباب بازی‌ها از دیگر ویژگی‌های رشدی کودکان 11-10 ماهه است. کودک در 10 یا 11 ماهگی می‌تواند به اجسام اشاره کند و حالات بدن خود را تغییر دهد. کودک شما در این سن توانایی نشستن، ایستادن، دولا شدن، چهار دست و پا راه رفتن، زانو زدن و… را دارد.

معمولا کودکان ده ماهه علاقمند هستند تا به صورت چهار دست و پا راه بروند. در این سن او می‌تواند از راه‌پله یا صندلی بالا برود. او قدرت درک خطر را دارد و متوجه می‌شود که برخی اشیا خیلی بلند هستند و نباید از آنها بالا برود. وقتی که کودک شما به 11-10 ماهگی می‌رسد، بدون حمایت دست‌ها می‌تواند بایستد. در وضعیت ایستاده بازی می‌کند و برای حفظ تعادل از یک دست کمک می‌گیرد. البته برخی مواقع، در حالت ایستاده با هر دو دست خود بازی می‌کند. برای حفظ تعادل، تنه خود را به اجسام تکیه می‌دهد. اگر اسباب بازیش روی زمین بیفتد، می‌تواند دولا شود و آن را بردارد.

– 12 ماهگی

کودکانی که در این سن قرار دارند، می‌توانند از چهارپایه یا راه‌پله بالا بروند و سپس به آرامی پایین بیایند. برای حرکت سریع از چهار دست و پا استفاده می‌کنند. یک کودک دوازده ماهه برای ایستادن یا راه رفتن به کمک کسی نیاز ندارد. معمولا کودکان از سن 18-12 ماهگی می‌توانند به صورت مستقل راه بروند. البته راه رفتن کودکان ممکن است در سن 10 ماهگی هم دیده شود. در حالی که بعضی کودکان دیرتر راه می‌روند. به طور کلی، زمان آغاز راه رفتن در کودکان تحت تاثیر عوامل مختلفی مانند سرعت رشد، شخصیت، تجارب شخصی، محرک‌های خارجی و… می‌باشد.

– 13 تا 15 ماهگی

کودکی که در این سن قرار دارد اجسام را با دست خود جا بجا می‌کند. توانایی او در راه رفتن در حال رشد است. زمین خوردن‌های کودک بیشتر می‌شود؛ اما آسیبی نمی‌بیند. در این روند یاد می‌گیرد که چطور از خود مراقبت کند. یکی از نکات مهم در این کودکان، رشد صحیح عضلات کف پا است. اگر این اتفاق به درستی بیفتد، قوس کف پا کودک به خوبی شکل می‌گیرد. برای این منظور بهتر است اجازه دهید تا کودک به صورت پا برهنه روی زمین، چمن و ماسه قدم بزند. کودکان 15-13 ماهه توانایی چمباتمه زدن، بازی کردن و حرکت سریع به صورت چهار دست و پا را دارند.

– 18 ماهگی

کودک 18 ماهه شما می‌تواند بدون زمین خوردن، از یک مانع با ارتفاع 5 سانتی‌متر عبور کند. او توانایی حمل اجسام و راه رفتن به عقب را دارد. با گرفتن نرده‌های کنار پله، به تنهایی از راه‌پله بالا می‌رود. گاهی اوقات برای بالا رفتن از چهار دست و پا استفاده می‌کند. کودک هجده ماهه شما می‌تواند روی صندلی بنشیند، روی پله ها بایستد و به نرده ها تکیه دهد.

– 24 ماهگی

هنگامی که فرزند شما به 24 ماهگی می‌رسد، می‌تواند بدود و بایستد. در این حالت به خوبی تعادل خود را حفظ می‌کند و زمین نمی‌خورد. این قدرت را دارد تا به مدت چند ثانیه روی نوک پنجه راه برود. توپ را شوت می‌کند. با یک دست نرده را می‌گیرد و از راه‌پله بالا و پایین می‌رود. او در این سن می‌تواند روی پله‌ها بپرد.

– سه سالگی

بچه‌هایی که به 3 سالگی می‌رسند، توانایی دور زدن موانع را دارند. آنها به خوبی از سرسره بالا و پایین می‌روند. اگر شما بخواهید جوراب او را عوض کنید، می‌تواند روی یک پای خود بایستد. او نرده را با یک دست خود می‌گیرد و با هر دو پا (به صورت یک در میان) شروع به بالا رفتن از پله می‌کند. فرزند سه ساله شما به راحتی از وسایل بازی موجود در پارک بالا می‌رود. پریدن جفت پا روی پله برای او امکان‌پذیر است.

– چهار سالگی

یک کودک 4 ساله حدود 5 ثانیه می‌تواند روی یک پا بایستد و تعادل خود را حفظ کند. او با استفاده از هر دو پا (به صورت متناوب) می‌تواند از پله‌ها بالا و پایین برود. برای این کار نیازی به کمک دیگران ندارد. کودک شما می‌تواند به صورت جفت پا از داخل حلقه بپرد. علاوه‌بر‌این قدرت پریدن از چهارپایه یا صندلی را نیز دارد. به راحتی توپ را پرتاب و دریافت می‌کند. با یک پای خود، توپ را شوت می‌کند و توانایی راندن دوچرخه با کمک را دارد. کودکانی که در سن 4 سالگی هستند، به شدت دوست دارند تا از میله‌های بارفیکس پارک بالا بروند.

– پنج سالگی

اگر یک کودک 5 ساله دارید، احتمالا دیده‌اید که روی یک پای خود می‌ایستد. او می‌تواند تعادل خود را در این حالت به مدت 10-5 ثانیه حفظ کند. تعداد لی لی کردن او به 10 مرتبه می‌رسد. فرزند شما می‌تواند لی لی بازی کند یا سوار یک دوچرخه کوچک بدون کمک شود. علاوه براین توانایی یادگیری قوانین را دارد و شما می‌توانید او را به عضویت یک تیم ورزشی درآورید.

انواع نشستن در کودکان

اگر به نحوه نشستن کودکان دقت کنید متوجه می‌شوید به صورت‌های مختلفی می‌نشینند. در این قسمت توضیحاتی درباره انواع نشستن در کودکان به شما ارائه می‌دهیم.

1- نشستن کودک به صورت حلقه‌ای

کودک در این نوع نشستن احساس راحتی می‌کند. برای نشستن حلقه ای، پاهای کودک باز و زانوها به سمت بیرون خم می‌شوند. در این حالت سطح اتکای کودک زیاد است و توانایی راست نگه داشتن تنه را دارد.

2- دو زانو نشستن

یکی از انواع نشستن در کودکان به صورت دو زانو است. در این حالت، برخی از عضلات تحت فشار قرار می‌گیرند. مشکل دو زانو نشستن این است که در بعضی از کودکان به نشستن w تبدیل می‌شود. این نوع نشستن برای کودک ضرر دارد.

3- نشستن W (قورباغه ای)

بسیاری از کودکان به حالت w یا قورباغه ای می‌نشینند. در این وضعیت نیاز به نیروی عضلانی کمتری دارند. نشستن به صورت دبلیو، فشار زیادی به باسن وارد می‌کند. در واقع، بیشتر وزن کودک در این نوع نشستن روی باسن وارد می‌شود. در چنین وضعیتی پاها به سمت داخل انحراف پیدا می‌کنند. اگر کودک دائما به این شکل بنشیند، در هنگام راه رفتن پاهای خود را به سمت داخل قرار می‌دهد. بنابراین پیشنهاد می‌کنیم که اجازه ندهید تا کودک شما زیاد به این صورت بنشیند؛ چرا که اگر عادت کند، نمی‌توان آن را تغییر داد.

4- چهار زانو نشستن

این نوع نشستن، امنیت زیادی برای کودک شما دارد. فشاری که در این حالت به مفاصل ران وارد می‌شود، کاملا طبیعی است. عضلاتی که در قسمت داخلی ران قرار دارند، دچار کشیدگی می‌شوند. چهار زانو نشستن برای کودکان مبتلا به CP (فلج مغزی اطفال) راحت‌تر از نشستن با پاهای دراز شده است. البته نباید فراموش کرد که چهار زانو نشستن یک ایرادی دارد. نحوه نشستن و خارج شدن از این وضعیت برای بسیاری از کودکان دشوار است و برای انجام آن نیاز به کمک دارند.

5- نشستن همراه با دراز کردن پاها

کودکانی که مشکلات حرکتی دارند به سختی می‌توانند این طور بنشینند. این مشکل در کودکانی که از کوتاهی عضله همسترینگ خود رنج می‌برند، شدیدتر است. آنها در این حالت به سمت عقب می‌افتند.

علت تاخیر در نشستن کودک

یکی از سوالاتی که در ذهن بسیاری از والدین وجود دارد این است که دلایل دیر نشستن کودک چیست؟ باید بدانید برای اینکه کودک بتواند بنشیند باید عضلات قدرتمند و منعطفی داشته باشد. عضلات همسترینگ منعطف و عضلات قدرتمند تنه می‌توانند برای نشستن به کودک شما کمک کنند.

– کوتاه بودن عضله همسترینگ

یکی از مهم‌ترین دلایل دیر نشستن کودک، کوتاهی عضله همسترینگ است. این عضله در قسمت پشت استخوان ران و زانو قرار دارد و به خم کردن و چرخش زانو کمک می‌کند. اگر این عضله کوتاه باشد، موجب پرانتزی شدن زانو می‌شود. معمولا این عضله در کودکانی که برای نشستن مشکل دارند، کوتاه است. این حالت در کودکانی که نمی‌توانند با دراز کردن پاهای خود بنشینند هم وجود دارد.

– ضعیف بودن عضلات تنه

اگر ضعفی در عضلات تنه (عضلات شکم، پشت و پهلو) وجود داشته باشد، کودک در نشستن دچار مشکل می‌شود. هنگامی که کودک روی زمین می‌نشیند، پشت او به حالت خمیده درمی‌آید و سر به جلو خم می‌شود. در این شرایط زانوها هم بالا آمده اند. کودک برای خروج از این حالت، خود را به عقب پرتاب می‌کند. برای نشستن روی زمین هم نیاز به کمک دارد.

برای رفع این مشکل باید از کاردرمانی استفاده کرد. علاوه براین کودک باید در طول روز در وضعیت‌هایی قرار بگیرد که باعث تقویت عضلات تنه شوند. نوزادانی که روی شکم می‌خوابند، شروع به استفاده از عضلات پشتی خود می‌کنند. به این ترتیب عضلات آنها تقویت می‌شود. در مورد کودکانی که با مشکلات رشدی مواجه هستند هم می‌توان از این روش استفاده کرد.

– ناهماهنگی بین عضلات

یکی دیگر از عوامل موثر در نشستن کودکان، هماهنگی بین عضلات است. هماهنگی عضلات تنه باعث می‌شود تا کودک بتواند بنشیند. اگر کودک شما با کمر صاف بنشیند، نمی‌تواند به راحتی تعادل خود را حفظ کند. تلاش او برای حفظ تعادل موجب بهبود پاسخ تعادلی می‌شود. اگر تعادل کودک ضعیف باشد، می‌ترسد که بیفتد. تمرینات تعادلی به کودک شما کمک می‌کنند تا بدون ترس، بنشیند.

کاردرمانی برای نشستن کودک

کاردرمانی برای نشستن کودک تاکید زیادی روی یکسری تمرینات دارد. یکی از مهم‌ترین اهداف کاردرمانگران این است که به کودک کمک کنند تا 2 سالگی بنشیند. اگر کودکان مبتلا به فلج مغزی بتوانند تا سن دو سالگی بنشینند، احتمال زیادی وجود دارد که توانایی راه رفتن را نیز به دست آورند.

زمان استفاده از کاردرمانی برای نشستن کودک

هنگامی که متوجه شدید فرزند شما توانایی یا مهارت لازم برای نشستن را ندارد، فورا به یک مرکز کاردرمانی مراجعه کنید. اما چطور متوجه این مسئله شوید؟ دقت کنید که آیا کودک شما در هنگام نشستن می‌تواند تعادل خود را حفظ کند یا خیر. اگر کودک شما در سن 10 ماهگی نمی‌تواند به تنهایی بنشیند، لازم است تا از یک کاردرمانگر کمک بگیرید. اگر کودک شما تعادل خود را در حال نشستن از دست بدهد، می تواند حالت خود را حفظ کند.

خدمات کاردرمانی برای کودکان مبتلا به اوتیسم، سندرم داون، فلج مغزی، کم‌توان ذهنی و کودکان عادی مورد استفاده قرار می‌گیرد. درمانگر در فرایند کاردرمانی برای نشستن کودک، ابتدا به ارزیابی وضعیت او می‌پردازد. بعد از یافتن نقاط قوت و ضعف کودک، یک برنامه کاردرمانی که متناسب با نیاز و شرایط او باشد را طراحی می‌کند. او این کار را با استفاده از روش‌ها و تجهیزات مختلف انجام می‌دهد.

اقدامات کاردرمانگر برای کمک به نشستن کودک

کاردرمانگر برای این منظور از اقدامات درمانی گوناگونی استفاده می‌کند. هدف او بهبود بخشیدن به وضعیت نشستن کودک است. برای دستیابی به این هدف اقدامات مختلفی انجام می‌دهد که در ادامه به برخی از آنها اشاره می‌کنیم.

1- خوابیدن روی شکم

کاردرمانگر به منظور کاردرمانی برای نشستن کودک، ابتدا او را روی شکم می‌خواباند. در ادامه او را تشویق می‌کند تا مهارت‌های رشدی را یاد بگیرد. هنگامی که کودک شما توانایی لازم را برای ماندن روی شکم به دست آورد، به راحتی می‌تواند نشستن را یاد بگیرد. اگر مشاهده کردید که کودک شما می‌تواند برای 3-2 دقیقه سر خود را بالا نگه دارد یا وزن خود را روی دست‌ها حفظ کند، می‌تواند حالت نشستن را یاد بگیرد. البته علائم دیگری هم وجود دارند که نشانگر آمادگی کودک هستند. از آن جمله می‌توان به بالا گرفتن بالاتنه به کمک دست ها، قرار گرفتن ارادی روی شکم و توانایی رساندن خود به اسباب بازی‌ها اشاره کرد.

2- ثابت نگه داشتن کودک روی پای والدین

در این حالت باید پاهای کودک به صورت حلقه شده باشند. بعضی از کودکان می‌توانند سر خود را بالای بدن نگه دارند. کاردرمانگر به این کودکان کمک می‌کند تا بتوانند کنترل سر را بعد از جدا شدن از سینه والدین حفظ کنند. این تمرین تاثیر مثبتی در نشستن کودک دارد. کاردرمانگر ابتدا دستان خود را زیر بغل کودک نگه می‌دارد و با افزایش قدرت کودک، دست ها را به سمت باسن حرکت می‌دهد. به این ترتیب میزان کمک خود را کاهش می دهد.

3- ثابت نشستن روی سطح مرتفع

کاردرمانگر در این مرحله، کودک را روی میز، صندلی یا یک سطح مرتفع دیگر قرار می‌دهد. حالت نشستن کودک به گونه ای است که زانوها در جلوی کودک و کنار هم قرار دارند. درمانگر ابتدا زیر بغل کودک را با دستان خود می‌گیرد و به مرور دستان خود را پایین می‌آورد.

4- اضافه کردن حرکات دیگر به حالت نشسته کودک

در این بخش، حرکات دیگری مانند دراز کردن دست و چرخاندن سر و بدن به حالت نشستن کودک اضافه می‌شوند. ابتدا به کودک کمک می‌کنند تا روی پا بایستد. سپس او را تشویق می‌کنند تا دست خود را برای گرفتن اسباب‌بازی دراز کند. علاوه بر این اسباب بازی را به طرفین حرکت می‌دهند تا کودک سر و چشمان خود را نیز حرکت دهد. کاردرمانگر با استفاده از تکنیک‌های خاصی متوجه مقاومت کودک در برابر چرخاندن بدن به جهات مختلف می‌شود.

5- نشستن کودک روی یک توپ بزرگ

کاردرمانگر برای به چالش کشیدن میزان تعادل و تقویت عضلات میانی بدن کودک، او را روی یک توپ بزرگ می‌نشاند. ابتدا زیر بغل کودک را می‌گیرد و آرام آرام دستان خود را به سمت باسن می‌آورد. با این کار میزان کمک خود به کودک را کاهش می‌دهد. در حین این تمرین، او تلاش می‌کند تا کودک را به جهات مختلف حرکت دهد.

6- ثابت نشستن کودک روی زمین با پاهای حلقه‌ای

بعد از انجام مراحل قبل، کودک آماده است تا روی زمین بنشیند. در این مرحله، کودک روی زمین می‌نشیند بدون اینکه از دستان خود کمک بگیرد. برای انجام این مرحله به تعادل کافی و قدرت عضلانی نیاز است ضمن اینکه باید مراقب کودک بود. کاردرمانگر برای اطمینان از وضعیت کودک در پشت او بالش قرار می‌دهد و خودش همانجا می‌نشیند. سپس پاهای کودک را به دو سمت دراز می‌کند.

7- نشستن کودک روی زمین و آغاز حرکت

هنگامی که کودک به تنهایی روی زمین می‌نشیند، توانایی شروع حرکت از حالت نشستن را دارد. او می‌تواند از وضعیت نشسته روی شکم بخوابد. سپس تلاش کند تا اسباب‌بازی‌هایی که کاردرمانگر در مقابل او قرار داده است را به دست آورد. بعد از اینکه کودک توانست اسباب بازی را بردارد، ممکن است به حالت خوابیده روی شکم باقی بماند. گاهی اوقات هم ترجیح می‌دهد تا به حالت نشسته بازگردد. در این صورت کاردرمانگر یک دست خود را روی شکم کودک قرار می‌دهد تا او بتواند با هل دادن خود روی دست درمانگر به حالت نشسته بازگردد.

نتیجه گیری درباره کاردرمانی برای نشستن کودک

هنگامی که نشستن کودک به تاخیر می ‌افتد، باید علت مشکل را شناسایی کرد. سپس اقدامات درمانی لازم را انجام داد. در این صورت روند نشستن کودک تسهیل می‌شود. نشستن کودک اهمیت زیادی دارد؛ چرا که به او کمک می‌کند تا با محیط اطراف ارتباط برقرار کند. علاوه بر این باعث می‌شود تا کودک بتواند وارد دنیای جدیدی شود. توانایی ارتباط‌گیری و مهارت‌های شناختی کودک را نیز افزایش می‌دهد.

هنگامی که مشکلی در نشستن کودک ایجاد می‌شود، می‌توان از خدمات کاردرمانی استفاده کرد. کاردرمانی برای نشستن کودک با تمرکز روی تعادل و هماهنگی حرکتی، تمرینات قدرتی و استقامتی عضلات، توجه و هوشیاری، پردازش حسی، آگاهی بدنی و برنامه ریزی حرکتی می‌تواند به کودک کمک کند.